Eli Goffa (B) - support act Barnill Brothers Singer-songwriter - Americana Stadsschouwburg Sint-Niklaas (23-12-2017) reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info artiest: Eli Goffa - Barnill Brothers info club: Stasschouwburg Sint-Niklaas © Rootsville 2017

De jonge singersongwriter Eli Goffa  is afkomstig uit het Waasland en opgegroeid met pa's lp collectie uit sixties en seventies, dat hoor je in breekbare maar met momenten ook krachtige nummers die al eens naar CSN&Y, José Gonzalez, Blind Faith of Ray Lamontagne lonken. De inspiratie daarvoor haalt hij uit zijn eigen leven, maar ook van de mensen rondom hem. Een ontmoeting, een afscheid, een droom of iets tussen realiteit en fictie, ... professioneel is hij werkzaam in de bijzondere zorg en  de vaak dramatische toestanden waarin hij in deze wereld vaak geconfronteerd wordt, verwerkt hij ook in zijn muzikale universum.  Zopas verscheen zijn door David Poltrock geproducete debuutalbum, de officiële voorstelling hiervan vond zaterdagavond 23 december plaats in een goedgevulde stadsschouwburg in zijn thuishaven Sint-Niklaas.

Het voorprogramma werd verzorgd door het Brusselse folkduo de Barnill Brothers  die een korte bloemlezing gaven, geheel in de grote traditie à la Simon & Garfunkel, en ook de geesten van Crowded House en the Everly Brothers waadden door hun stemmige samenzang.  Ze serveerden eigen werk met “House of Cards” en “The Only Answer”, “Favourite Bastard” en een onverwachte doch geslaagde bewerking van Queen’s “The Show Must Go On”.

Hierna was het de beurt aan Eli Goffa zelf die moederziel alleen voor het voetlicht trad en ingetogen een heel breekbaar “Deal with the Rain” inzette, hierbij ontvouwde zich meteen zijn rijkgeschakeerde stemgeluid, halverwege de song opende het doek en viel zijn solied spelende band in met een mooi rootsy palet dat mooi overvloeide in “Faith be my Guide”. De oprechte vertolking van Eli, een jonge man met een hoge aaibaarheidsfactor doet, in samenspel met zijn uitstekende band heel ambachtelijk aan, en de jonge songsmid munt uit door zijn veellagige composities : getoondichte miniatuurtjes van zielepijn en recht uit het leven gegrepen uitgepuurde songs vol van levenslessen die in deze knusse zaal  heel matuur tot hun recht komen, waar je dan ook een speld kon horen vallen.

Dit bleek zeker, in de titeltrack “Written in the Stars”, waarin hij een heel eigen geluid distilleert tussen pakweg Richard Ashcroft en Steve Winwood in, meer rootsachtig dan poppy, zo ook in het weemoedige “Still Summer in my Head”.  In het tedere, aan zijn echtgenote opgedragen “On my way Home” krijgt hij vocale assistentie van de Barnill Brothers en wordt een aangename kampvuursfeer gecreëerd en is de sfeervolle gloed van hun beider helden Crosby, Stills & Nash nooit veraf.  Hij rekent af met zijn jeugdtrauma’s in het venijnige “Shotgun” waarin de geesten van Muddy Waters, Jimmy Hendrix en John Lee Hooker zeer nadrukkelijk aanwezig zijn en hij heerlijk mag uitfreaken op gitaar. “Helplessly Hoping” is een prachtige CSN cover en in “Jack in the Box” ontwaren we zowaar een vleugje Steely Dan.  In het sobere en spaarzaam begeleide “ Fortune on my Side” begeleid Eli zichzelf aan de piano en de song lijkt zo weggelopen uit Neil Young’s “After the Goldrush”. Vervolgens krijgen we een heel funky treatment van de classic “Saint James Infirmary”, lekker lang uitgespannen en doorspekt met muzikale en vocale hoogstandjes en zowaar een snuif reggae met een stukje “Get up, Stand up” van wijlen Bob Marley.  Er volgt nog een lap opzwepende Southern Rock met “Shut My Big Mouth” en dan werd er op ontluisterende manier gas teruggenomen met het naar de keel grijpende autobiografische “In My Arms Tonight”, over een tragisch afscheid dat de zaal muisstil kreeg.

De show eindigt op een positieve noot met een oorworm van jewelste, “How ‘bout a Little Love”, een prachtige moderne soulsong met heus internationaal hitpotentieel. Als bis krijgen we een bluesy belijdenis “Funky Jezus” waarin hij een grappige opsomming geeft van al zijn minpunten, het soort vrolijke cynisme waar ook James Taylor in grossiert.  Mission accomplished en met een brede grijns neemt Eli Goffa afscheid van zijn publiek, we zagen een uiterst professionele show van een bijzonder talentrijke jongeman die met de juiste dosering de gevoelige snaar weet te raken met een heel knap debuut, matuur en vol gepassioneerde finesse en vaak schroeiend van emotie,  zeker de moeite voor de festivals in 2018.